Niech się zgłosi ktoś, kto ma depresję i ochotę na integrację...
Na moich studiach doktoranckich zawsze będę trochę obca, ponieważ jestem "pozamedyczna" (doktorat robię na Uniwersytecie Medycznym a skończyłam Polibudę).
Dramat zaczął się w piątek, po pracy kończyłam jeszcze moją prezentację (na 6 min, nie było dużo roboty) no i oczywiście musiałam się spakować a wieczorem zabieraliśmy się ze znajomą samochodem do Zieleńca. Wszystko to mnie przerosło. Moja prezentacja wydawała mi się okropna, nie na miejscu. Nie potrafiłam się spakować, nie miałam się w co ubrać. Spodnie dziurawe i pocerowane (pracuję z kwasami), bluzki jakieś opięte (ciągle wadzi mi to 10 kg, które około rok temu przybrałam na antydepresantach), grzywka zdążyła mi już odrosnąć i zasłaniać oczy, jednocześnie układając się w przetłuszczone strąki. Przyszedł Tomek a ja płakałam jak małe dziecko i nie mogłam zupełnie się ogarnąć. Gdyby nie fakt, że naprawdę ciężko było się dostać na tę konferencję, to bym zrezygnowała w tamtym momencie. Ale czułam, że to byłoby bardzo nieodpowiedzialne...
Integracja też mnie przerażała. Czułam się obco, czułam się gorsza i zupełnie wyalienowana. Gdyby Tomek nie pojechał ze mną, to cały weekend spędziłabym w pokoju, płacząc zapewne. A tak to tylko część.... .
Cały weekend próbowałam się wycofać, schować i jakoś uniknąć tych wszystkich wydarzeń w trakcie wyjazdu. Biedny Tomek składał mnie do kupy kilkadziesiąt razy a ja przecież tak chciałam go zabrać ze sobą, żeby też się rozerwał i miło spędził weekend. Liczyłam na TAKĄ mnie. Wyluzowaną, zabawną...chodzącą na spacery po górzystej okolicy a tymczasem między atakami rozpaczy miałam dla urozmaicenia atak furii (oczywiście skoncentrowany na T.) i cały czas byłam bez siły, jakbym dopiero co przebiegła ultramaraton (swoją drogą, niesamowite do czego ludzie są zdolni!).
Nie udało mi się pozbierać w trakcie tego weekendu. Ale miałam pewne przemyślenia....gdybym wskrzesiła w sobie wtedy tę odrobinę siły...wcale nie do udawania, ale robienia tego, co trzeba, jakby mi to w ogóle nie przeszkadzało i nie sprawiało trudności, choćby ze względu na T. tylko, to ten weekend nie byłby taki tragiczny a ja, zamiast coraz gorzej i bardziej beznadziejnie, czułabym ulgę. Może nie wzbogaciłabym mojego życiowego nędznika w kolejne żałosne doświadczenia, ale przynajmniej miałabym poczucie, że próbuję. Że może nie kontroluję wszystkiego, ale nie poddaję się wszystkiemu również.
Po tym strasznym wyjeździe dopiero wyskrobanie balkonu z obecności gołębi i wrocławskiego syfu pozwoliło mi się oderwać od mojej choroby. A dzisiaj kupiłam sobie nawet kwiatki na mój świeżo umyty i jeszcze świeżej obsrany przez gołębie balkon.... I sama sobie przycięłam grzywkę nożyczkami do papieru, no bo ile można cierpieć...
